Online casino’s zijn uitgegroeid tot een miljardenindustrie. Met een paar klikken vanuit je woonkamer kun je deelnemen aan roulette, poker of baccarat. Die toegankelijkheid en grensoverschrijdende dynamiek zorgen voor nieuwe kansen, maar ook voor een juridisch mijnenveld. De nationale wetgeving blijkt jammer genoeg niet opgewassen tegen de snelheid van de online gokmarkt, met alle gevolgen van dien voor spelers en aanbieders.
Een markt zonder grenzen
Het internet kent geen grenzen. Terwijl fysieke casino’s gebonden zijn aan nationale vergunningen, kan een online casino in Malta of Curaçao makkelijk spelers aantrekken uit Nederland, Duitsland of Zweden. Zo heeft Crystallroll, een online platform dat bekend staat voor zijn gokkasten, tafelspellen, live spellen, sportweddenschappen en wekelijkse cashback-bonussen, een vergunning van de Curaçao eGaming autoriteit. Hoewel de vergunning van Curaçao minder streng wordt gecontroleerd dan bijvoorbeeld die van de Kansspelautoriteit in Nederland, voldoet CrystalRoll wel degelijk aan de internationale normen voor veiligheid, eerlijke spellen en gegevensbescherming. Dit is een voorbeeld van hoe het wel kan.
Sommige aanbieders zijn gereguleerd, maar sommige ook niet. Voor spelers betekent dit dat je met een paar muisklikken kunt spelen bij een aanbieder die misschien legaal opereert in het ene land, maar niet per se in het jouwe. En dat betekent risico’s: onduidelijke voorwaarden, beperkte bescherming bij conflicten en soms zelfs het verlies van je winst.
Het lappendeken-effect
Veel landen proberen regulerend op te treden, maar ieder op zijn eigen manier.
- Nederland introduceerde in 2021 de Wet Kansspelen op afstand, met strikte vergunningseisen en een nadruk op verslavingspreventie.
- Het Verenigd Koninkrijk staat bekend om zijn relatief soepele maar transparante vergunningstelsel.
- Duitsland koos voor een federaal systeem, waarbij deelstaten meebeslissen.
- Zweden voert sinds 2019 een streng licentiemodel, maar ziet dat illegale aanbieders nog altijd even populair zijn.
Voor aanbieders is het daardoor haast onmogelijk om aan alle regels tegelijk te voldoen. Moet je in elk land apart een vergunning aanvragen? Hoe ga je om met conflicterende eisen over bijvoorbeeld reclame, belastingafdracht of het gebruik van cryptovaluta?
Niet toevallig hebben Curaçao, Gibraltar en Malta een reputatie opgebouwd als gokparadijzen. Deze jurisdicties staan bekend om hun relatief lage belastingen en minder strenge eisen aan vergunninghouders. Voor aanbieders is dat aantrekkelijk: één vergunning kan toegang geven tot een mondiale markt.
Mogelijke problemen voor de spelers
Voor spelers is het echter minder gunstig: de bescherming bij geschillen is vaak minimaal. Waar kan je bijvoorbeeld terecht voor een klacht over een niet-uitbetaalde jackpot door een buitenlands platform? De Nederlandse Kansspelautoriteit heeft geen jurisdictie in het buitenland.
Veel spelers weten vaak niet eens of ze bij een legaal of illegaal casino spelen. Een slim vormgegeven website suggereert dan misschien wel betrouwbaarheid, maar achter de schermen kan sprake zijn van een bedrijf zonder controle, wat kan leiden tot onzekerheid over uitbetalingen, beperkte verslavingspreventie en geen been om op te staan wanneer er iets misloopt.
Nationale overheden lopen achter de feiten aan
De kern van het probleem is dat wetgevers nationaal denken, terwijl de markt mondiaal opereert. Een speler in België kan zonder moeite een account openen bij een casino op Curaçao, zelfs als dat in eigen land verboden is. Nationale toezichthouders kunnen websites blokkeren of boetes uitdelen, maar in de praktijk is en blijft handhaving lastig.
En dan is er ook nog het risico dat spelers gaan uitwijken naar buitenlandse alternatieven, als de wetgeving in eigen land te streng is. Op buitenlandse platforms krijg je vaker hogere bonussen en is de registratie minder streng, dus waarom zou je als speler kiezen voor Nederlandse, streng gecontroleerde, platforms?
Naar een internationale aanpak?
Steeds vaker klinkt de roep om internationale harmonisatie. In theorie zou de Europese Unie bijvoorbeeld richtlijnen kunnen opstellen voor een uniform vergunningstelsel, waardoor regels voor aanbieders en spelers in alle lidstaten gelijk zouden zijn. In de praktijk ontbreekt het echter aan politieke wil: gokbeleid wordt nog steeds gezien als een puur nationale aangelegenheid, waarbij elke overheid zijn eigen koers bepaalt.
Op mondiaal niveau is samenwerking via organisaties zoals de G20 of de WTO voorlopig nog een utopie. Toch groeit de druk op regeringen. De snelle opkomst van online casino’s gaat hand in hand met gokverslaving, witwassen en fraude. Het resultaat is een situatie die lijkt op dweilen met de kraan open: regels en toezicht kunnen de problemen nauwelijks bijbenen, terwijl aanbieders en spelers steeds makkelijker buiten de nationale controle opereren.
Wat kan je als speler zelf doen?
Laat het duidelijk zijn: als je kiest om te spelen op een buitenlands platform, geniet je geen enkele bescherming. Het is dus in je eigen belang en je eigen verantwoordelijkheid om te spelen bij een Nederlands platform dat een vergunning heeft. Dit valt makkelijk te controleren: het online casino vermeldt het vergunningsnummer meestal zelf, of je kan het checken op de website van de Kansspelautoriteit. Kennis is macht: hoe beter je begrijpt hoe de markt werkt, hoe kleiner de kans dat je in de problemen komt.
Zonder internationale aanpak blijft de markt een wirwar van losse regels. Voor de overheid is de uitdaging: hoe houd je grip op een industrie die geen grenzen kent?
